Główna Horoskopy i analizy Kursy i konsultacje Kroniki Akaszy Publikacje O mnie Mapa strony
Poziom
Do poczytania:
Metoda Evelyn Monahan
Każdy z nas jest w najbardziej właściwym dla siebie miejscu i czasie, jeśli spojrzymy z perspektywy rozwoju i programu duszy. Oznacza to także, że nie ma ludzi duchowo zacofanych ani duchowo rozwiniętych. Każdy jest w najlepszym dla niego punkcie swojej ziemskiej wędrówki. Oczywiście różnimy się między sobą poziomem wiedzy, doświadczenia życiowego lub duchowego, zaawansowaniem w praktykach czy choćby poziomem świadomości wewnętrznej. To jasne. Jednak nie zmienia to faktu, że każdy podąża swoją ścieżką zgodnie z wewnętrzną gotowością.
Jakoś tak jesteśmy skonstruowani, że stale patrzymy przez ramię na tych, co żyją obok nas. Odkąd świat stał się jedną wielką wioską połączoną wewnątrz sieciami internetu i komórek, widzimy o wiele więcej ludzi i sytuacji. Mamy więc jeszcze większe pole do oceniania i porównywania się z innymi. Skwapliwie z tego korzystamy, ponieważ wypatrywanie osób, które radzą sobie gorzej niż my, jest najprostszym sposobem dowartościowania samego siebie. I najgorszym z możliwych, ponieważ skupiając się na słabościach drugiej osoby, nieświadomie rozwijamy je w sobie.
Z kolei patrzenie na tych, którym bardziej w życiu się powiodło, jest także trudnym wyzwaniem, ponieważ gdzieś w głębi duszy budzi się dziecięcy żal i pytanie: „dlaczego on ma coś/jest kimś, a ja nie?”. Czasem popycha nas to do zazdrości i poczucia, że świat jest niesprawiedliwy. Na pewno nie zawsze tak się dzieje, bo nie każdy wchodzi w negatywne emocje tylko dlatego, że komuś dobrze się wiedzie. Są ludzie, którzy umieją skwitować to wzruszeniem ramion i akceptującym: „widać taka karma”. Akceptacja jest piękną sztuką, która daje nam spokój wewnętrzny i nie ma tu znaczenia, jak sobie wytłumaczymy sytuację. Ważne, by wypełnić się bezwarunkowa miłością do siebie i Wszystkiego Co Jest. Bez akceptacji to niemożliwe, bo wielobarwność świata zawsze postawi obok nas coś, czego pragniemy, a mieć nie możemy… W tym miejscu łatwo pojąć, dlaczego buddyjscy nauczyciele zachęcają, by uwolnić się od wszelkich przywiązań. Jeśli niczego nie pragniemy – nie cierpimy. Proste.
Świadomość prosperująca to człowiek, który czerpie inspirację z cudzego sukcesu oraz wypełnia się najwyższymi wibracjami i umie szczerze cieszyć się, że kogoś spotyka szczęście. Ma to taką jeszcze zaletę oprócz dobrego samopoczucia, że pozwala nam kreować w życiu to, czego z radością gratulujemy innym. Miłość bezwarunkowa przyciąga do nas to, co kochamy. Jeśli miłością obdarzę awans kolegi, to w ten sposób kreuję swój własny. Być może niekoniecznie w tej samej firmie, ale z całą pewnością – kreuję. Jeśli radością i miłością obdarzam nowy samochód sąsiada i łączę się z jego szczęściem, wówczas kładę podwaliny pod własny fart i uczucie entuzjazmu towarzyszące kupieniu nowego autka – mojego. Tak to działa.
W tym wszystkim jednak najważniejsza jest umiejętność dostrzegania swojej unikalności. Każdy z nas jest niepowtarzalny i ma swoją własną drogę, którą zaplanowała dusza. Nie pytajmy: „dlaczego nie mam talentu plastycznego, a ona ma?”. Nie pytajmy: „dlaczego on ma bogatą żonę i nic nie musi robić?”. Nie pytajmy: „dlaczego on jest sławny i zarabia miliony, a ja nie?”. Bo wtedy musimy też zapytać: „dlaczego tamten urodził się bez nóg, a ktoś inny mieszka w rogu Afryki i umiera z pragnienia”…. Każda dusza ma swój plan i podstawą jest zrozumienie, czego ma się tu na Ziemi nauczyć i jak twórczo wykorzystać talenty, które otrzymaliśmy w darze. Bo to, że każdy z nas ma jakiś talent nie ulega wątpliwości. Pamiętajmy przy tym, że nie może słoń porównywać się do pszczoły ani papuga do psa, a przecież każda z tych istot jest równie ważna w wielkiej harmonii wszechświata i każda ma swoje piękne i potrzebne miejsce. Chyba wszyscy wiedzą, że jeśli zginą pszczoły, to życie wielu zwierząt , a także ludzi będzie zagrożone. Czy zatem malutka pszczółka jest mniej ważna od dużego słonia, a może bardziej istotna?
Jednym z często popełnianych błędów jest ocenianie poziomu rozwoju wewnętrznego na zasadzie kontrastu z innymi ludźmi. Tak przyjemnie czasem spojrzeć na tych, którzy zaczęli później i są w tyle za nami. Taka perspektywa podbudowuje nasze poczucie wartości. I nie mam wątpliwości, że dla tych, których samoocena jest wysoko, takie patrzenie na innych nie ma żadnego znaczenia, ponieważ skupiają się na sobie, na swojej roli i nie mają ani czasu ani ochoty by jakkolwiek oceniać innych ludzi. Wiedzą, że każdy poziom jest właściwy.
Inaczej rzecz ma się z działaniem. Konsekwencją określonego etapu rozwoju jest dopasowane do niego postępowanie. Nie każde nosi znamiona miłości. Ale z punktu widzenia duchowości, każde jest najlepsze dla danej duszy na ten moment. Często także dla innych, stając się przełomowym punktem na ich drodze do Światła. Jest w tej chwili na rynku kilka książek, które traktują o odwadze dusz decydujących się na bolesne wcielenia, dlatego nie będę rozwijać tego tematu. Podpowiem tylko, że jeśli czyjeś działanie jest pełne okrucieństwa, to najprawdopodobniej ta osoba na ten moment inaczej nie potrafi. I najważniejsze, to zadać sobie pytanie, czego nas to uczy, co powinniśmy zmienić w sobie, aby nie doświadczać tego, czego nikt doświadczać nie chce. Nie jest naszą rolą potępianie drugiego człowieka, tylko znalezienie w sobie maksimum miłości dla siebie, aby nasze życie było pełne dobra, radości i zdrowia.
Patrzenie z góry na osoby będące „niżej” w rozwoju przypomina trochę sytuację, w której uczeń piątej klasy uważa, że jest lepszy niż pierwszoklasista. A przecież to nonsens – jest tylko starszy, a to zupełnie coś innego. Warto też dodać, że to „bycie starszym” zobowiązuje do opiekowania się tym młodszym i dawaniu mu właściwego przykładu, a nie do krytykowania czy wyśmiewania się z młodszego kolegi. I rzecz ma się podobnie z naszym rozwojem: ci z nas, którzy doszli na tej ścieżce dalej, powinni pomagać i pokazywać drogę tym, którzy dopiero zaczynają. Taka też przyświecała mi idea, kiedy w 2000 roku założyłam swoją pierwszą stronę i wpisałam na niej wiersz Khalila Gibrana:
Jak w procesji razem zdążacie ku swemu boskiemu ja.
Jesteście drogą i wędrowcami.
I jeśli jeden z was pada, to czyni to dla tych, co są za nim, jako przestrogę przed zawadzającym kamieniem.
Tak, pada też dla tych, co idą przed nim, co choć szybciej i pewniej kroczą, nie usunęli jednak zawadzającego kamienia.Nadal uważam, że te słowa pokazują ważny element naszego istnienia i rozwoju. A szczególnie widać to, kiedy przyglądamy się roli „Starych Dusz”, których zadaniem jest prowadzenie innych, opiekowanie się, chronienie i nauczanie. Informacja, czy jesteśmy taką duszą, jest na pewno ważna, a można ją poznać między innymi dzięki numerologii. Warto się nad tym zastanowić, ponieważ to szczególny rodzaj służby. To właśnie odsuwanie tych wszystkich zawadzających kamieni, aby liczbom zwykłym szło się naszym śladem lepiej i lżej. Bez oceniania.
Zakończę zabawną historią nie o duchowości, lecz o codzienności. Przeczytałam dzisiaj opowieść o pewnej pani, która żaliła się terapeutce, że nie ma przyjaciół, ponieważ ma bardzo bogatego męża, nie musi pracować i wszyscy jej tego zazdroszczą. Na pytanie terapeutki, dlaczego tak myśli, odpowiedziała bez wahania: "bo mam lepiej niż inni, jestem w lepszej sytuacji". To też ocenianie poziomu – tutaj przez pryzmat posiadanych pieniędzy – i stawianie siebie wyżej od innych. Złudne oczywiście, bo szczęście nie wynika z posiadania. Jak wiemy, szczęśliwy jest ten, który umie cieszyć się tym, co ma, cokolwiek by to nie było i w jakiejkolwiek ilości. Owa pani widać ma problem z cieszeniem się życiem i tymi wszystkimi dobrami, które zapewnia jej mąż-milioner, skoro potrzebuje pomocy terapeutki. I trudno jej tego zazdrościć.
Morał z tej historii taki, że nasza ocena jest zawsze SUBIEKTYWNA. Być może są osoby, które zazdroszczą tej pani posiadanego majątku, ale wątpię, by ktokolwiek zazdrościł jej życia. Mamy swoje priorytety i upodobania. Mamy swoje unikalne ścieżki i wielu spośród nas nie oddałoby swojego pięknego życia za nudną i pełną narzekania samotność bogatej żony milionera. Pisałam wielokrotnie, opierając się na własnym doświadczeniu, że to co daje nam najwięcej szczęścia to umiejętność bezwarunkowego kochania, dar zachwytu oraz samospełnienie, czyli możliwość robienia tego, co się naprawdę kocha. Miliony są bardzo fajne i mile widziane, ale tylko wtedy, kiedy te pozostałe rzeczy mamy w sobie. Inaczej nie mają znaczenia. Wystarczy przyjrzeć się tym wszystkim bardzo bogatym i sławnym, którzy odebrali sobie życie. Jakoś wielkie pieniądze nie uratowały ich przed emocjonalnym cierpieniem. A miłość bezwarunkowa umie to zrobić. Pasja także.
Dlatego też, kiedy oceniamy swój poziom rozwoju, to w pewien sposób tracimy czas, ponieważ musimy się odnieść do kogoś/czegoś innego. Podobnie jak wysokość górskiego szczytu możemy poznać odnosząc go do poziomu morza. A to wymaga porównań, które nigdy obiektywne nie będą. To co dobre i ważne dla nas, dla kogoś innego jest bez znaczenia. Jeden szuka milionów i wielkomiejskiego gwaru, inny duchowości i leśnej ciszy. A ponadto trzeba by wskoczyć w cudze buty, by wiedzieć, jak jest naprawdę. Nie każdy obnosi się ze swoimi duchowymi praktykami, traktując je jako bardzo osobistą część życia. Wiele osób na zewnątrz nosi uśmiechnięte maski duchowego nauczyciela, by w domu wiecznie narzekać, przeklinać i wrzeszczeć na najbliższych. Jak można kogokolwiek zweryfikować? Nie można. Możemy ludzi lubić, kochać, wybierać na przyjaciół lub omijać szerokim łukiem, ale nie możemy ich w żaden sposób oceniać.
Bogusława M. Andrzejewska
