O wybaczaniu napisano całe tomy. Każdy, kto wszedł na drogę wewnętrznego rozwoju zna temat na wylot, wie i rozumie, dlaczego warto wybaczyć sobie i innym. Jest jednak coś o czym czasem zapominamy: pamięć, obciążająca minionymi doświadczeniami. Przeszłość zabarwia nam włosy na srebrny kolor, żłobi bruzdy zmarszczek na twarzy, rzeźbi w sercach kręte labirynty bólu. Jednak to nie czas nas rani najbardziej, lecz trudne emocjonalnie sytuacje. Zdrady. Rozczarowania. Odrzucenie. Straty. Zawiedzione nadzieje… Długo można wyliczać nazwy wszystkich życiowych nauczycieli, którzy dotknęli nas cierpieniem.
Każdy z nas ma na koncie przykre doświadczenia. Nie ma tutaj wyjątków ani ludzi wolnych od bolesnych lekcji. Jedni mają ich więcej, inni mniej. Wszyscy jednak muszą zmierzyć się z konsekwencjami traumatycznych przeżyć. Robimy to najczęściej poprzez pryzmat dojrzałości, powtarzając sobie, że czas leczy rany, a wszystko mija. Zapominamy…
Zapominamy tylko pozornie, ponieważ w głębi duszy pozostają niezatarte ślady doświadczeń, zabarwiających nasze obecne reakcje. Czasem jest to paniczny lęk, który skręca wnętrzności na dźwięk dzwonka u drzwi. Czasem furia, która ogarnia nas na wieść o czyimś zachowaniu. Czasem bezradny płacz, który wbija nas w poduszkę. Na poziomie komórkowym naszego fizycznego ciała drży pamięć minionego bólu.
Jest wiele mniej lub bardziej profesjonalnych sposobów uzdrawiania przeszłości, ponieważ na tym bazuje psychologia – na harmonizowaniu człowieka poprzez naprawianie wzorców. Tych wkodowanych w dobrej wierze przez naszych rodziców czy opiekunów i tych wyrytych w emocjach przez życie. Ilu nauczycieli duchowych – tyle metod. Ilu psychologów, tyle propozycji.
Chcę pokazać jedną z nich, najprostszą. Być może okaże się dla kogoś skuteczna. Nazwałam ją uzdrawianiem przez akceptację i rozumienie. Polega ona, najprościej mówiąc, na pogodzeniu się z przeszłością. Brzmi to nieco naiwnie, bo w pewien sposób nauczeni jesteśmy, aby szukać magicznych technik, które potrząsną nami potężnie i sprawią, że ból całkowicie zniknie z naszych tkanek, a serce zapomni o cierpieniu. Moje doświadczenie wskazuje jednak, że taki cud nie następuje, niezależnie od tego, co stosujemy.
Uczymy się wybaczać. Piszemy listy, robimy medytacje, tłumaczymy sobie: „on inaczej nie umiał”, „ona już taka jest, inna nie będzie” i radośnie wchodzimy w pozytywne myślenie, próbując zmniejszyć swój żal o to, co się wydarzyło gdzieś… kiedyś… To wszystko oczywiście ma sens. Emocje łagodnieją, żal się wycisza. Czasem nawet potrafimy się pojednać z byłym „wrogiem”. Zazwyczaj umiemy odłączyć osobę od zdarzenia i odpuścić jej zły czyn, którym zadała nam ból. W gruncie rzeczy jednak niczego nie zapominamy. Czasem myślę, że najlepszy byłby lek wywołujący amnezję, ponieważ dopóki pamiętamy negatywne zdarzenie, jesteśmy uwiązani do bolesnego śladu własnych myśli. Nie można uznać za dobre tego, co było podłe i odrażające… Pamięć cierpienia odradza się jak feniks z popiołów.
Tymczasem wystarczy zmiana perspektywy. Kiedy rozwijamy się duchowo i zaczynamy pojmować niedualność Wszechświata, dostrzegamy coś więcej niż przyjmują ludzkie standardy. Możemy nagle zauważyć, że dzięki zdradzie, odrzuceniu, byciu oszukanym i skrzywdzonym weszliśmy na niezwykle ważną ścieżkę rozwoju. Warto zadać sobie pytanie: gdzie byłbym teraz, gdyby nie ta krzywda, którą mi wyrządzono? Jeśli uczciwie sobie odpowiemy, zrozumiemy, że cierpienie sprzed wielu lat było nasza bramą do raju. Gdyby ta „okropna osoba” nie uczyniła tego, co nazywamy dziś zranieniem, tkwilibyśmy w czymś nudnym, smutnym i pozbawionym sensu. Ta rzekoma „krzywda” to cudowny zapakowany prezent, jaki dostaliśmy od losu.
W tym miejscu lubię jako przykład podać historię z książki (i filmu) pod tytułem „Nigdy w życiu”. Kiedy mąż głównej bohaterki informuje ją, że odchodzi do innej, ona cierpi i płacze, wierząc w to, że cały świat runął. Tymczasem ów rozwód jest początkiem jej drogi do raju: życia w pięknym domu, w wyśnionym zakątku świata, z prawdziwie kochającym mężczyzną u boku. Zadajmy sobie pytanie: gdzie byłaby dzisiaj, gdyby niewierny mąż nigdy nie zaproponował jej rozwodu? Jak wyglądałoby jej życie? Czy patrząc z perspektywy czasu chciałaby, aby to się nie wydarzyło, by mogła nadal gotować obiadki niechętnemu, złośliwemu partnerowi?
Każdy z nas ma własną historię, która zmienia jego życie na lepsze. Charakterystyczną cechą początku nowej drogi jest cierpienie, które ktoś nam wyrządza lub które sami do siebie przyciągamy własnym lękiem czy brakiem miłości. To tylko lekcja. To tylko drogowskaz. A może zamiast „tylko” poczujemy ogromną potęgę i moc transformacji tego, co nas spotkało? Spróbujmy docenić całe zdarzenie, wypiszmy na kartce wszystkie korzyści i wszystkie lekcje, jakie dzięki temu przerobiliśmy. Zobaczmy, jak wielką drogę w rozwoju pokonaliśmy właśnie dzięki takiemu doświadczeniu. Jeśli będziemy umieli spojrzeć na tę sytuację z wdzięcznością, wówczas dojdzie do głosu prawdziwe zrozumienie. W tym miejscu zaczyna się realne uwolnienie od przeszłości.
Uświadomienie sobie prostego faktu, że wszystko sami kreujemy, nie zawsze wystarczy. Bywa, że obwiniamy siebie za niewłaściwe myśli i emocje. A nie ma nic gorszego niż żal do samego siebie. Najważniejsze jest dostrzeżenie błogosławieństwa w tym, co dotąd uznawaliśmy za krzywdę. Wówczas bardzo szybko poczujemy pełną akceptację całego skomplikowanego wydarzenia. Akceptacja ta uwalnia całą traumę. Znikają lęki. Porażka zamienia się w sukces.
Pamiętajmy, że to nasze myśli i poglądy kształtują rzeczywistość. Także tę, która dotyczy naszego oglądu przeszłości. Jeśli zmienimy swój stosunek do minionych wydarzeń, to dokonamy cudu – jak podróż w czasie – który zmieni nasze obecne życie na lepsze. Ta podróż zaczyna się od zrozumienia głębokiego i pięknego sensu tego, co nas spotyka. Kolejnym krokiem jest poczucie wdzięczności za owo błogosławieństwo, które poprowadziło nas najpiękniejszą ścieżką do prawdziwej ziemi obiecanej. A potem pozostaje już tylko cieszyć się tym, że coś się zdarzyło. Czasem nie trzeba żadnych magicznych metod i ćwiczeń – wystarczy zmienić myślenie.
