Kiedy ktoś nas zrani szczególnie mocno, życzliwi pocieszają nas starymi przysłowiami typu: “nie martw się, przyjdzie kryska na matyska” albo “Pan Bóg nie rychliwy, ale sprawiedliwy”. Tęsknota za sprawiedliwością rozumianą jako wyrównanie krzywd jest głęboko zakorzeniona w społeczeństwie ludzkim i stanowi coś tak naturalnego jak powietrze. Warto o tym pamiętać w nowej epoce, w której zamiast szukać zemsty, uczymy się wybaczać.
Z założenia – oczekiwanie, że coś paskudnego stanie się krzywdzicielowi jest sprzeczne z ideą wybaczenia. Prawdziwe odpuszczenie ma miejsce tylko wówczas, kiedy pozbywamy się wszelkich pretensji i wręcz błogosławimy osobie, która dopuściła się wobec nas czegoś złego. Dlatego najlepsza znana mi metoda wybaczania (medytacja na Światło) zawiera w sobie taki właśnie element, w którym życzymy drugiej osobie tego, co dla niej najlepsze. Dzięki temu jest pełna. Szczere życzenia wszelkiego dobra są dowodem na to, że proces się dokonał. Dopóki bowiem nosimy w sobie jeszcze żal, takie dobre słowa nie przejdą nam przez gardło.
Czasem ludziom wydaje się, że rezygnacja z zemsty i ze złorzeczenia jest równoznaczna z wybaczeniem i możemy zamknąć się w cichym żalu. Tymczasem to tak nie działa. W procesie wybaczania rzecz polega na energetyce. Wprowadzając z serca szczere uczucie odpuszczenia, rozumienia lub jeszcze lepiej: świadomość, że nic złego się nie stało, niwelujemy toksyczne energie pretensji i złości. Oczyszczamy swoje wibracje i robimy to przede wszystkim dla siebie, dla własnego zdrowia i dobrobytu. Wszelkie zaniechania słów i czynów, które jednak nie eliminują negatywnych emocji, nie mają znaczenia i w niczym nam nie pomagają. Innymi słowy: skrzywdzona osoba, która siedzi w kącie i płacze nad swoją krzywdą zabija siebie w powolnym procesie zatruwania swojego ciała i duszy. Okrutna śmierć. Od zemsty różni się tym tylko, że zamiast ranić i krzywdzić w odwecie kogoś innego, krzywdzimy samych siebie.
Najbardziej sensowne dla mnie jest poczucie, że to, co zaszło, nic nie znaczy dla nas. Podobnie, kiedy ktoś nas niechcący leciutko potrąci i przeprasza, a my zupełnie szczerze uśmiechamy się mówiąc, że nic się nie stało. Nie ma w nas żadnych emocji, żadnych toksyn. Nie ma więc potrzeby oczyszczania siebie z czegokolwiek szkodliwego. Wielką i niezwykle cenną sztuką jest wejście na taki poziom rozumienia harmonii wszechświata, który pozwala nam identycznie potraktować kradzież, zdradę, odrzucenie…
Z duchowego poziomu to jest oczywiście możliwe. Wystarczy, że zobaczymy analogię. Ktoś kto nas niechcący trącił, nie chciał nas skrzywdzić. Skupił się na sobie, na pospiesznym dążeniu przed siebie w sprawie ważnej dla niego. Złodziej, który nas okrada, także nie chce nas skrzywdzić, chce tylko zapełnić swój pusty portfel i skupiony na celu nie myśli o tym, że kogoś tym rani. Bliski nam człowiek, który nas zdradza także nie chce nas skrzywdzić, chce tylko zaspokoić swoje potrzeby i gna przed siebie trącając nas boleśnie swoimi wyborami. Naciągane? Nie. Z poziomu energetycznego to jest to samo, jedynie skala czyni różnicę. Warto zrozumieć, że rzadko kiedy ludzie robią rzeczy celowo przeciwko nam. Zwykle myślą o sobie i nie dostrzegają, że dogadzając sobie ranią innych. Nasz ból nie jest niczyim celem, jest skutkiem ubocznym. Choć bywają oczywiście wyjątki.
Wracając do potrzeby doświadczenia sprawiedliwości, to jest wielka pułapka. Bywa, że głośno mówimy: “wybaczam mu”, a w głębi duszy oczekujemy, że świat wyrówna za nas rachunki. To taka zemsta w “białych rękawiczkach”, która zakłada maskę odpuszczenia, a w głębi modli się o wyrównanie krzywd. Nie różni się niczym od postawy: “nie uderzę go za to, bo nie chcę sobie brudzić rąk jego gębą”. Głęboka pogarda, którą maskujemy poczucie bezsilności i świadomość, że pewnych sytuacji i ludzi nie sposób zmienić. Udajemy odpuszczenie, a w środku nakręcamy się jeszcze bardziej. To często uderza w nasze zdrowie, ponieważ jest tylko stłumieniem złości i żalu.
Wybaczenie następuje tylko wtedy, kiedy odpuszczamy wszystkie bez wyjątku negatywne emocje. Kiedy poprzez rozumienie lub współczucie patrzymy na taką osobę, jak na zwykłego człowieka. Takiego, który miał po prostu ciężki dzień. Albo takiego, który nie umie inaczej. Albo takiego, którego trudne doświadczenie zmusiło do zrobienia czegoś złego. Albo takiego, który jest totalnie zagubiony lub zmanipulowany. Każda droga do tego, by w człowieku zobaczyć Człowieka jest ze wszech miar godna polecenia.
Oczekiwanie wyrównania krzywd bywa częstym zjawiskiem. Niektórzy od dziecka uczeni są pewnej równowagi, która zakłada, że dobry zostanie nagrodzony, a zły ukarany, ponieważ każda bajka i każda baśń pokazuje jak dobro zwycięża zło. Głupi Jaś zostaje królem, a biedna sierotka żoną księcia. Negatywna postać – najczęściej zły brat lub córka macochy – zostaje srogo ukarana i pluje żabami albo zjada ją smok. W naszym doświadczeniu to my jesteśmy “ten dobry” i czekamy, kiedy nas koronują, a krzywdziciel zostanie pożarty przez smoka. A tu – zonk. Nic takiego się nie dzieje.
W istocie czasem nasz punkt widzenia jest bardzo subiektywny i to, co bierzemy za zło, wcale złem nie jest, a więc nie prowadzi do wykreowania niekorzystnego losu. Czasem rzeczywiście – po drugiej stronie staje okrutny nauczyciel, który karmi się negatywnymi emocjami, a one po pewnym czasie go zjadają jak smok – zgodnie z zasadami psychosomatyki. Czasem człowieka pożera jego sumienie, a czasem wcale nie, ponieważ uważa, że postępuje słusznie. Pamiętajmy, że najczęściej zła dopuszczają się ludzie, którzy nie zaznali dobra i miłości. Jak mają mieć wyrzuty sumienia, skoro nie znają innej drogi niż ta, którą idą? Czasem więc oczekiwanie na wyrównanie krzywd nigdy się nie kończy.
Bywa i tak, że ktoś używa pojęć z duchowego obszaru i mówi z pozornym spokojem: “to jego karma, zapłaci za to”. Nic w tym duchowego. W takim zdaniu pobrzmiewa brzydka nadzieja zemsty, którą ktoś za nas wymierzy. Jest w tym fałszywe wybaczanie w stylu: “ja umywam ręce, ja się nie mszczę, bo wiem, że świat (Bóg, karma) zrobi to za mnie”. I jest tam głęboko schowane oczekiwanie na moment, kiedy to nastąpi. A nawet jeśli taka osoba nie skupia się na niecierpliwym odmierzaniu czasu do karmicznej spłaty, to i tak działa energetycznie tak samo, jak człowiek, który oddał swojego krzywdziciela katu i zaciera ręce: “to już nie moja sprawa, kat zrobi swoje”.
Wiele lat temu doświadczyłam zła z rąk pewnej osoby. Od razu weszłam w proces wybaczania i czułam całą sobą, że wcale nie chcę, by w jakikolwiek sposób cierpiała. Miałam jednak jedno marzenie: by doświadczyła tego, co mi wyrządziła. By ktoś uczynił jej to samo. Niech sobie będzie zdrowa i bogata i niech jej będzie dobrze, tylko to jedno niech do niej przyjdzie, to jedno, co mi zrobiła. “Chcę, by zrozumiała, by się nauczyła, tylko o to mi chodzi” okłamywałam siebie. Moje zranione ego kombinowało jak koń pod górę, aby tylko móc kopnąć w kostkę tę osobę. Chociaż troszeczkę. Pokrętne, prawda? Warto zauważyć tę pułapkę, ponieważ uniemożliwia ona prawdziwe wybaczenie.
To zawsze jest ślepą uliczką. Jesteśmy w punkcie wyjścia, bez względu na wszystkie wypowiadane w tej intencji afirmacje i bez względu na to, ile razy zagramy w Satori. Dopóki czekamy, aż krzywdziciel swoje odcierpi za nasz ból, dopóty nie ma mowy o odpuszczeniu. W swej prawdziwej naturze zdrowy psychicznie człowiek nie życzy nikomu cierpienia. Współczuje nawet obcej osobie, którą dotknie nieszczęście. Wybaczenie następuje wtedy, kiedy nie życzymy niczego złego także krzywdzicielowi i całym sercem pragniemy, by nigdy nie musiał zapłacić za naszą krzywdę. Czyli dokładnie odwrotnie niż wtedy, kiedy mniej lub bardziej świadomie czekamy na wyrównanie rachunków.
Prawdziwe odpuszczenie zakłada, że ta osoba, która coś nam wyrządziła jest dla nas takim samym człowiekiem, jak każdy inny. Jak nasze dziecko, nasz rodzic, nasz partner, sąsiad, znajoma ekspedientka. Człowiek jest w swej istocie dobry i z ochotą pomaga każdemu, kto tuż obok wyciąga rękę po pomoc. Jeśli podajemy ją bez wahania także temu, kto nas zranił – wówczas wiemy, że szczerze wybaczyliśmy.
