Przy ogromnej ilości metod i poradników dotyczących wybaczania temat wydawałby się tak prosty, że już nic do dodania nie ma. Otóż jednak nie. Coraz częściej spotykam się z sytuacją, w której ktoś wybacza i wybacza, i wybacza, a efektu jak nie było, tak nie ma. A przecież intencje są szczere i taka osoba naprawdę chce uwolnić się od niepotrzebnej emocji, która zabiera jej radość i energię.
Po pierwsze warto pamiętać, że nie ma w tym naszej winy. Gdyby wybaczanie było takie proste, nie byłoby tych setek podręczników. Nie byłoby też tak powszechnym tematem do dyskusji. Pozornie wydaje się, że wystarczy zakasać rękawy i … myk! … wybaczone. Tymczasem to wcale tak nie wygląda. To ciężka i gęsta energia, która wolno się rusza i niechętnie opuszcza przyjazne ciepło naszych ciał subtelnych.
Po drugie – trzeba dać sobie czas, aby energia puściła, ponieważ to jest proces, a nie jeden gest czy jeden ruch. Ale też warto dopilnować, aby wybaczyć naprawdę. Aby nie czekać latami na coś, co nigdy nie nadejdzie. Stąd ten artykuł, w którym chcę podpowiedzieć, jak najłatwiej odpuścić drugiemu człowiekowi.
Po trzecie – najskuteczniejsze są metody duchowe. Takie jak np. praca z Fioletowym Płomieniem. A przede wszystkim taka, jak prawdziwe, pełne miłości współczucie. Mi to właśnie najbardziej pomogło. Wiedza o tym, że nie ma nic do wybaczania i współczucie, kiedy zobaczyłam w sieci emocjonalną i duchowa nędzę osoby, która zrobiła mi kiedyś wiele krzywdy. Zadałam sobie uczciwie pytanie: gdybyś mogła teraz dosięgnąć tej istoty swoją karzącą ręką, co byś jej zrobiła? Czego byś jej życzyła? I uświadomiłam sobie, że nie umiem życzyć niczego innego niż zrozumienia, którego tej osobie zabrakło. Co finalnie sprawiło, że jest teraz tu, gdzie jest… i tylko robi się jej żal.
Ale przy okazji wytropiłam jeszcze jeden aspekt rozumienia całego procesu, którym chciałabym się z Wami podzielić. Pisałam już o tym trochę w tym artykule. Dzisiaj jednak rozwinę go bardziej, oglądając z wielu stron. Kiedy po wielu latach emocjonalnej ciszy, pojawiła się w moim życiu na powrót nieżyczliwa mi osoba, zadałam sobie natychmiast pytanie, dlaczego wraca do mnie coś, co zostało dawno przepracowane? To pytanie, przed którym staje dzisiaj mnóstwo ludzi. Takie energie teraz schodzą i nas oczyszczają. Jasne. Ale czego chcą od nas, skoro odrobiliśmy swoje lekcje?
Otóż nie odrobiliśmy. Powszechne wybaczenie, którego doświadczamy stosując różne znane metody, jest jak odkurzanie środka dywanu. Przynosi zadowolenie z dobrze wykonanej pracy i satysfakcję, kiedy patrzymy na czyste kolorowe wzory na podłodze. Odstawiamy odkurzacz i cieszymy się życiem. Dopóki pieniążek nie upadnie nam na podłogę i nie potoczy się pod łóżko. Kiedy zejdziemy do parteru szukając monety, nagle widzimy całe obrzydliwe warstwy brudu i kocie ogony, które ciągną się po podłodze.
Owe kocie ogony, to iluzja wybaczenia. Kiedy ktoś zrobi coś naprawdę niefajnego, np. nas okradnie, wówczas wybaczamy z pozycji kogoś lepszego. Spoglądamy z wyżyn duchowej mądrości i mówimy: „widocznie inaczej nie umiał, bo to prostak”. Albo: „moja dusza potrzebowała takiej lekcji, więc musiałam spotkać takiego ohydnego złodzieja”. Nie mamy wątpliwości, że ten czyn jest okropny. I nie możemy postawić znaku równości pomiędzy sobą, a złodziejem. Przecież nie kradniemy! To on jest ten zły! Możemy tylko wspaniałomyślnie wybaczyć. To zadziała oczywiście. To odkurzy nasz dywan na środku. A jeśli zauważymy swoją lekcję i odrobimy uzdrawianie swoich wzorców, to odkurzymy także brzegi.
Aby wejść pod łóżka i szafy potrzebujemy rozumienia, że nie mamy czego wybaczać. W pewien sposób działanie złodzieja, to jego sprawa, a nie nasza. Naszym zadaniem jest kochać siebie tak mocno, aby nigdy nie zostać okradzionym. Nie są potrzebne żadne kary i żadne więzienia. Ludzie, którzy kradną, zabijają, molestują, gwałcą to dostawcy naszych zamówionych przez nas lekcji. Jeśli mamy w sobie na tyle mądrości, by nauczyć się pilnie wcześniej tego, co trzeba, wówczas nic nie mamy do doświadczania. Nie spotykają nas takie rzeczy. Nikt nas nie atakuje, nie okrada, nie oszukuje. To możliwe. I właściwie tak powinien wyglądać świat. Gdyby każdy człowiek kochał siebie wystarczająco mocno, wszyscy „przestępcy” wymarliby śmiercią naturalną. Nie znaleźliby lustra, w którym mogliby się przejrzeć i zniknęliby… Oto przepis na raj.
Wracając jednak do naszej rzeczywistości, w której chodzą po Ziemi różne nieetyczne osoby, chciałabym zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt – na dawanie innym prawa do tego, by byli sobą. Jeśli ktoś kradnie, to jego wybór i jego ścieżka. Moim zadaniem jest bronić swojej własności i swojego rozwoju, a nie pilnowanie, aby ktoś inny był taki, jak tego bym chciała ja, czy jak chcą zasady. Jeśli jestem nauczycielem, to mogę nauczać tych zasad. Jeśli jestem rodzicem, to mogę odpowiednio wychowywać swoje dzieci. Nie mnie jednak oceniać, sądzić i karać innych za to, co robią.
Każda pretensja i żal, każdy brak wybaczenia to osądzanie. To wprowadzenie przekonania: „jesteś zły. Ja ci może wybaczam, ale musze to zrobić, bo jesteś zły”. Przecież gdyby nasza ocena drugiej osoby nie była krytyczna, to nie byłoby powodu do wybaczania, prawda? Za każdym razem, kiedy myślimy, że ktoś zrobił coś złego i powinniśmy wybaczyć – osądzamy. Oceniamy. A siebie wrzucamy do pudełka z napisem: „Ofiara krzywdy, ta lepsza osoba”. Nie warto być ofiarą, naprawdę! O wiele lepiej spojrzeć na wszystko, jak na zabawną historię, która tylko czegoś nas uczy.
I jako przykład kaliber może ciut lżejszy niż kradzieże czy gwałty. Wyobraźmy sobie zwykłą małżeńską zdradę. Jak trudno czasem wybaczyć, szczególnie jeśli ślubny partner dopuści się tego z naszą przyjaciółką. Kiedy przejdziemy przez pierwszy poziom, pt. „widocznie inaczej nie umieli, już tacy są wstrętni egoiści”, kiedy odkryjemy i przerobimy swoje lekcje, np. niskie poczucie wartości i zdradzanie samej siebie, przychodzi czas na dwa etapy duchowe. Jeden mówi o tym, że mąż i przyjaciółka to dwie przyjazne dusze, które w ten sposób uczą nas naszych lekcji. I nic im wybaczać nie trzeba – dostawili tylko zamówiony towar. A drugi, ten najtrudniejszy, ale finalny pokazuje, że wszystko jest w harmonii, kiedy wyjdziemy poza własne oczekiwania.
W tym przykładzie to wejście w cudze buty i zobaczenie – na spokojnie i bez emocji – że może u przyjaciółki mąż znalazł coś, czego nie dostał u nas. Ma prawo. Jakkolwiek by to nie bolało, niestety jest tylko człowiekiem, który ma prawo robić, co chce i żyć jak chce. Nie sprzyjają temu rozumieniu powszechne socjalne i religijne przekonania, że skoro to mój własny mąż, to nie ma prawa iść do łóżka z nikim poza mną. A gdzie to jest napisane? Nigdzie. Dlatego właśnie ma prawo. Tak jak ja mam prawo potem odejść od niego i powiedzieć: nigdy więcej nie ugotuję ci obiadu. I kto mi zabroni? Na tym polega samostanowienie.
Prawdziwe wybaczenie to zobaczenie w drugiej osobie po prostu człowieka. Normalnego. Emocjonalnego. Popełniającego błędy. Dokonującego wyborów dla siebie, a nie dla żony czy dla dzieci. Wybaczyć oznacza nie tylko rozumieć, ale dać drugiemu prawo do bycia sobą. Dlatego warto dostrzec w drugiej osobie człowieka, który ma prawo działać po swojemu i podejmować decyzje, które są niezgodne z naszymi oczekiwaniami. Żaden człowiek nie pojawił się tutaj na Ziemi po to, by spełniać nasze marzenia i zaspokajać nasze potrzeby. My sami odpowiadamy za własne szczęście, przez tworzenie w sobie odpowiedniej matrycy.
Ludzie to wędrujące lustra, w których przeglądają się nasze przekonania. Kiedy odrobimy swoje lekcje rzetelnie, nigdy więcej nie spotka nas takie doświadczenie. To mogę zagwarantować – potwierdzą to setki moich studentów, którzy pilnie pracują nad własnym rozwojem. Oznacza to, że jeśli po incydentalnej zdradzie odnajdę w sobie przyczynę i ją uzdrowię, to nigdy więcej zdradzona nie zostanę. To działa jak prawo grawitacji – bez pudła. Ale warto też prawdziwie zaakceptować inna osobę z tym co robi dla siebie, a nie dla nas i dać jej do tego prawo. Cokolwiek by to nie było. Umiejętność wyjścia poza społeczne mity, które zmuszają nas do poświęcania się dla kogokolwiek jest niezbędnym kawałkiem duchowej ścieżki.
Każdy z nas jest tutaj dla siebie i dla własnego rozwoju. Szukając swojej ścieżki, sprawdzając, co jest dla nas dobre, czasami możemy ranić innych. Naszą lekcją jest wówczas zrozumieć, że na bólu nic nie urośnie i prosić o wybaczenie. A rolą tej drugiej strony jest wybaczyć poprzez danie nam prawa do własnej drogi, choćby nawet mocno się ona komuś nie podobała. I dodam, że bardzo w tym pomaga prawdziwa miłość. Bo prawdziwa miłość nie ubolewa, że partner spędził z kimś miło czas. Prawdziwa miłość cieszy się szczęściem tego, kogo kocha. A paradoksalnie – kiedy prawdziwie kochamy siebie i partnera, to takie rzeczy w ogóle się nie zdarzają. Podobnie jak wtedy, kiedy ktoś naprawdę zaakceptuje stratę, to ona znika wypełniona obfitością. Tak działa wszechświat, ucząc nas akceptacji.
A po co w ogóle wchodzić pod te metaforyczne łóżka i szafy i uczyć się akceptacji cudzych wyborów? Aby temat wybaczania nie wracał do nas jak bumerang po latach i nie odbijał nam się czkawką w najmniej odpowiednim momencie. Powszechne odpuszczanie win działa na dłużej, czasem na kilka lat, oczyszczając nasze emocje, dając nam ulgę i komfort w samopoczuciu. Siadamy wówczas przekonani, że wszystko zostało zrobione. Dopóki nasz kot czy pies bawiąc się piłeczką, nie wywlecze spod szafy resztek zepsutej ryby… No właśnie. Tak to jest z resztkami nieprzerobionego wybaczenia.
