Często zachęcam do ufania sobie i słuchania samego siebie. Nazywamy to intuicją. Jeśli umiemy mądrze z nią pracować, to rozwija się. Świadoma praca z czakrą serca, oczyszczanie tej czakry, harmonizowanie, bycie często w przepływie i miłości bezwarunkowej powoduje, że pojawia się wgląd – poznanie tego, co zakryte dla oczu przeciętnego człowieka. Oczywiście mamy w sobie rozmaite predyspozycje i niektórzy widzą więcej, inni słyszą, a jeszcze inni czują. To bardzo indywidualne. Tak czy owak czasem jako dar od urodzenia, a czasem jako efekt pracy nad sobą pojawia się jasnowidzenie, jasnosłyszenie lub jasnoodczuwanie. To pierwsze mocno wiąże się z czakrą Trzeciego Oka, to ostatnie – właśnie z czakrą serca.
To fascynujące zjawisko istnieje i wiemy o tym dobrze, ponieważ wielu z nas ma większy wgląd niż przeciętny człowiek. Chcę tylko bardzo wyraźnie podkreślić, że nie każdy kto mówi, że widzi albo czuje, „widzi lub czuje naprawdę”. Przez wiele lat pracowałam z czakrą serca i z Archaniołami, aby nauczyć się odróżniać ziarno od plew. Od kilkunastu lat odczuwam energie innych ludzi i dzięki temu wiem, kto na jakim poziomie pracuje. Każdy jest we właściwym dla siebie czasie i miejscu – to oczywiste. Ale na nauczycieli wybieram sobie ludzi o energii duchowej wyższej od mojej. W innym wypadku przecież nie skorzystam.
Problem pojawia się wtedy, kiedy komuś się tylko wydaje, że wie i czuje, bo zrobił dwie medytacje, zaszumiały mu skrzydła (lub bąbelki wody sodowej) i już nikogo nie słucha, leci na oślep, bo przecież wie wszystko najlepiej. Jestem ezoterykiem od ponad 30 lat, mam mnóstwo doświadczenia i własne wypracowane metody, a nadal weryfikuję swoje odczucia z innymi wrażliwymi osobami. Nie rozumiem, jak można ryzykować własną energetyką i zdrowiem, byle tylko nie spytać nikogo o zdanie. Zachęcam wszystkich do bardzo wnikliwego przyglądania się ludziom i ich energii, a przede wszystkim do odważnego pytania tych bardziej doświadczonych, o dobrze rozwiniętej intuicji. Co oznacza słowo „dobrze”, niech pokaże przykład z życia.
Pewna moja klientka, która w świecie ezoterycznym jest „świeżynką”, bo zajmuje się takimi tematami trochę ponad rok, zaprzyjaźniła się z człowiekiem o niskiej energii. Z takim „pseudoduchowym” nauczycielem, który głośno krzyczy o swojej wyjątkowości, ale bawi się negatywnymi rzeczami. Próbowałam tę osobę uprzedzić w sposób bardzo delikatny, by nikogo nie oceniać, mówiąc:
– Uważaj proszę na ludzi, których nie znasz dobrze. Poznałaś tego pana dwa miesiące temu. Co o nim wiesz?
– Och, nic nie wiem, ale czuję go dobrze, dobrze go odbieram…
I czym prędzej pobiegła na kolejne szkolenie energetyczne, oddając się w ręce kogoś, kogo obchodziłabym szerokim łukiem. Jej suwerenny wybór. Dawno temu przerobiłam temat dawania ludziom prawa do własnych decyzji i nie ponawiałam rozmów o tym z ową klientką.
Ale opowiedziałam o zjawisku takiej bezmyślności mojej jasnowidzącej przyjaciółce, a ona sama z siebie nie proszona, skupiła się przez chwilę i powiedziała mi: „Masz rację, ten człowiek jest niebezpieczny”. Dwa dni później temat ponownie wypłynął w rozmowie z inną osobą, którą bardzo szanuję i podziwiam za jej wgląd i umiejętności pracy z energiami. I ponownie usłyszałam: „Ja znam tego pana… Strasznie się zmienił, odszedł od Światła na ciemną stronę Mocy”. Była jeszcze trzecia weryfikacja z kolejną wrażliwą i mądrą osobą i także potwierdziła to, co czuję. Piszę o tym tylko po to, aby zatrzymać ewentualne stwierdzenie, że nie mam monopolu na odczuwanie energii i moja klientka mogła mieć rację.
Monopolu nie mam – dlatego weryfikuję swoje odczucia u innych. Nie ośmieliłabym się nikogo osądzić tylko dlatego, że mnie od tej osoby odrzuca. Pomimo tego, że mam ogromne zaufanie do swojego odbioru, ponieważ najczęściej mnie nie zawodzi. Uważam, że moja klientka także powinna sprawdzić u innych, czy ten „cudowny” nauczyciel rzeczywiście jest taki cudowny, jak próbuje pokazać. I piszę o tym właśnie po to, żebyście nie popełniali takich głupstw jak ona. Warto chronić siebie i swoją energię. Jeśli ktoś Wam mówi: „uważaj”, to dla własnego dobra zapytajcie drugą i trzecią osobę, co o takim nauczycielu myśli i jak go odbiera. Takie „uważaj” nie bierze się znikąd…
I krótka podpowiedź – skąd taka bezmyślność u mojej klientki? Z niskiego poczucia wartości. Z potrzeby rywalizacji i udowodnienia komuś, że jest lepsza, a co najmniej tak samo zdolna. Bardzo jej się spieszyło, żeby zaliczyć kolejny kurs i powiesić sobie na ścianie kolejny dyplom. Moje ostrzeżenia i prośby w stylu: „Nie ryzykuj. Najpierw sprawdź” odsunęłyby w czasie wbicie w ścianę kolejnego gwoździa na dyplom… Nie do przyjęcia! A na dodatek – chociaż to już mój bardzo subiektywny odbiór – gdyby poszła gdziekolwiek zweryfikować owego pana, ryzykowałaby przyznaniem mi racji. A tak pozostała w opcji: „ja świetnie czuję, lepiej od ciebie, bo ja wszystko wiem najlepiej”. Z serca radzę wszystkim podnosić maksymalnie poczucie wartości, aby dla własnego dobra umieć z pokorą przyjąć czyjeś życzliwe ostrzeżenie.
W ten sposób wracam do podstawowych tematów – do kwestii wysokiej samooceny oraz do umiejętności wybaczania innym. To niezbędne, aby mieć wgląd i widzieć więcej. Odbieram ludzi nie poprzez nieuzasadnione wizje, ale poprzez serce. Czuję. Jedna z moich duchowych nauczycielek nazywała to czuciowiedzą. Jeśli ktoś nie kocha siebie, jeśli ma mnóstwo żalu do siebie i innych, to jego czakra serca jest „zablokowana” i nie pozwala na odczuwanie energii innej osoby. Jeśli ktoś robi świństwa innym, to wpada w poczucie winy i znowu blokuje serce. Czysta czakra serca przejawia się bezwarunkową miłością do siebie i świata. Taki człowiek nie krzywdzi nikogo i z nikim nie rywalizuje. Tylko wtedy może powiedzieć, że naprawdę czuje. To, co czuła moja klientka, to tylko sympatia – to, co umie odczuwać każdy człowiek na świecie – na poziomie umysłu jedni się nam podobają inni nie. A jasnoodczuwanie jest postrzeganiem na poziomie energii i nie ma nic wspólnego z naszymi sympatiami czy zewnętrznym wyglądem.
Są też osoby, które bez wątpienia widzą więcej niż inni, ale nie umieją tego właściwie zinterpretować albo nie mają minimalnych umiejętności pomocy psychologicznej, a przez to bardziej szkodzą niż pomagają. Uważajcie na takich jasnowidzów – wizyta u nich to strata czasu i pieniędzy. I znowu jako ilustracja konkretny przykład. Pewna pani – dajmy jej na imię Zosia – poszła do jasnowidzącej osoby po pomoc w kwestiach finansowych. Jasnowidząca odkryła u Zosi taki wzorzec z dzieciństwa, że jako dziewczynka marzyła o zjedzeniu czekolady, a jej rodziny nigdy nie było na to stać. Zosia chciała bardzo czekoladę i stale słyszała: „nie możesz jej mieć”! Wróżka oczyściła Zosię z tego wzorca. I wszystko byłoby super, gdyby po tym procesie gorliwa Zosia nie zakomunikowała:
– Och, to teraz idę do sklepu i kupuję najlepszą i największą czekoladę.
Moim zdaniem doskonały pomysł, jako wprowadzenie i utrwalenie nowego wzorca w oczyszczonej przestrzeni. Wie o tym każdy, kto pracuje z prosperitą i prawem przyciągania. Tymczasem jasnowidzka oburzyła się:
– Jaką czekoladę? Masz długi, to idź je spłacaj, nie możesz teraz wydawać na czekoladę!
Takie zachowanie nie wymaga komentarza. Każdy wie, że w ten sposób niekompetentna wróżka spaprała wszystko, co wcześniej zrobiła. Pokazuje to, że nie wystarczy widzieć więcej i umieć oczyszczać aurę. Trzeba mieć podstawy pracy z klientem, z pozytywnym myśleniem, z wzorcami, czyli generalnie trzeba znać prosperitę.
Pisząc te słowa, zapewniam jednocześnie, że znam bardzo dobre i mądre osoby, które umieją pomóc, umieją oczyścić i umieją pozytywnie nas zaprogramować tak, żebyśmy przyciągali szczęście. Ten artykuł nie potępia zjawiska jasnowidzenia ani takich usług, tylko ma uwrażliwić Was na ogromną ilość nadużyć w sferze, która jest nieweryfikowalna. Receptą na to jest poczta pantoflowa – słuchanie innych, którzy mają większe doświadczenie i sprawdzanie u znajomych, kto jest najlepszy. Moim klientom polecam jasnowidzów czy tarocistów, czy też specjalistów od metod kwantowych, bazując na opiniach osób, którym ufam. Sama rzadko korzystam z takich usług, nie zawsze mam więc swoje doświadczenie, ale zawsze znam kogoś, kto korzystał. I każdy z Was ma koło siebie co najmniej jednego przyjaciela, który od lat interesuje się ezoteryką i może Wam kogoś polecić.
Wierzymy „jasnowidzom” wtedy, kiedy sprawdza się to, co przewidzieli i do głowy nam nie przychodzi, że nas po prostu zaprogramowali na przyciąganie określonych wydarzeń. Nie ukrywam – często to programowanie jest nieświadome, bo gdyby taka wróżka wiedziała, co naprawdę potrafi, opowiadałaby same pozytywne historie. Ludzie są w większości dobrzy i chcą dobra, a że czasem ze smutkiem kiwają głową i opowiadają tragiczne historie, to tylko brak wiedzy o prospericie.
Jak wiemy wszyscy, naszą rzeczywistość kreujemy sami. Kształtują ją nasze przekonania. Jeśli ufamy wróżce, to ona buduje nasze poglądy tym, co nam mówi. Idziemy do takiej osoby po radę i najczęściej spijamy z jej ust wszystkie słowa, wierząc w to, co słyszymy. Potem nasza podświadomość z wielu możliwych dróg wybiera dokładnie to, co odzwierciedla zbudowane przekonanie. Takie są zasady wszechświata.
Ja sama jestem bardzo ostrożna w przewidywaniu przyszłości, ponieważ uważam, że przyszłość jest w ruchu. Jako certyfikowany astrolog musiałam nauczyć się technik predykcyjnych – egzaminy zdałam na piątkę. Umiem prognozować i przez parę lat po ukończeniu nauki astrologii praktykowałam, sprawdzając swoją wiedzę na wydarzeniach w życiu. Metody działają, ale magia wszechświata zostawia nam też ogromne pole wyboru realizacji karmicznych zadań. Istnieje też Prawo Łaski i wiele innych czynników, które powodują, że w każdym momencie istnienia człowiek może dokonać innego wyboru. Nasze życie wcale nie jest zdeterminowane, jak chcą niektórzy. Natomiast staje się takim, kiedy chodząc do „jasnowidzów”, realizujemy ich przepowiednie.
Tak, umiem prognozować i nigdy tego nie robię. Cokolwiek zobaczę, może to budować w mojej podświadomości niekorzystny wzorzec. Wolę świadomie kształtować swoją przyszłość w oparciu o posiadaną wiedzę o mocy własnego umysłu. I tego właśnie uczę innych. A ewentualnych nauczycieli weryfikuję sercem, a nie zaniżonym poczuciem wartości czy potrzebą powieszenia kolejnego dyplomu. Prawdę mówiąc u mnie nie wiszą żadne dyplomy. Ani jeden… Nie są mi potrzebne. Wiem, że w tym co robię, jestem doskonała.
