Dobre słowa są jak światło, które oświetla drogę w ciemnościach, pokazując nam najlepsze ścieżki. Bywają latarnią, dzięki której wreszcie docieramy do celu po długiej wędrówce. Rozjaśniają mrok smutku, obaw i chwilowych wątpliwości, jak lampa wniesiona do ciemnego pokoju. Dobre słowa mogą być też jak promień lasera – niszczą chorą tkankę kompleksów, pozostawiając po sobie tylko prawdziwy diament naszych serc, to co w nas najpiękniejsze i najsilniejsze. I jak laser mogą odciąć nas od paraliżującego strachu, który nie pozwalał pójść naprzód.
W słowach można zamknąć cudowną energię, która wyzwolona doda nam sił swoją mocą. Największą i najcenniejszą sztuką jest napełnić słowa miłością do świata i do siebie. To właśnie wtedy stają się one czarodziejską różdżką, która wraz z dźwiękiem naszego głosu sprawia, że świat się staje lepszy. Równie piękną i magiczną siłę ma słowo pisane, które ożywia, wzmacnia i rozbawia, kiedy czytamy je w książce lub na ekranie. Każdy z nas ma dostęp do mocy słów. Każdy z nas ma też w sobie możliwość i mądrość, by tworzyć tylko dobrą energię.
Czy jednak umiemy? Czy chcemy? Nie zawsze o słuszności naszych wyborów decydują emocje. Kiedy jesteśmy owładnięci żalem, gniewem lub rozpaczą, nasze słowa same sypią się z naszych przepełnionych cierpieniem myśli. Są jak iskry, które spadając na lewo i prawo – gasną, kiedy pogrążą się w wilgoci lub wywołują pożar tam, gdzie podłoże jest przesuszone. Doświadcza tego każdy z nas – to ludzkie i zrozumiałe, chociaż i tak warto nauczyć się zarządzać emocjami tak, by nikogo nie ranić.
Czasem jednak dostrzegam niskie i ciężkie energie, które płyną, jakby zupełnie pozbawione kontroli – dla zabawy. Są ludzie, którzy wybierają takie wibracje, bo wydają im się one śmieszne. A nie są. I podobnie jak dzieci, które bawiąc się ogniem bez kontroli, podpalają własny dom i uciekają z niego poparzone, tak i rzucając słowami o niskich energiach, robimy sobie sami krzywdę. Wierzę, że wynika to zjawisko z braku świadomości. Ale niestety obserwuję też, że życie takich osób dalekie jest od szczęścia. Może zatem warto zrozumieć ten mechanizm właśnie po to, by przestać podpalać samego siebie?
Przykładem niech będzie pozornie „zabawny” tekst, którego sens brzmi: „jestem wredna i dobrze mi z tym, bo przynajmniej nie jestem fałszywie miła, a poza tym to ludzie mnie taką zrobili”. To pięciokrotna świadomość ubóstwa, do której aż wstyd się przyznawać, ale przede wszystkim afirmacja, która napisana publicznie i odczytana setki razy programuje autorkę tak samo intensywnie, jak wszystkie pozytywne dekrety.
Nasza podświadomość nie ma niestety poczucia humoru. Oznacza to między innymi, że nie odróżni żartu czy sarkazmu od prawdy. Wszystkie zdania wymawiane w pierwszej osobie, które przypisują nam paskudne cechy, są przez nią łykane, niczym świeże poziomki, na zasadzie: „mówisz i masz”. Dlatego nawet w żartach nie wolno przypisywać sobie głupoty czy wredoty. Zdecydowanie wolę myśleć o sobie, że „jestem mądra, miła, zdrowa i bogata”. Nawet w żartach powtarzam często: „a kto bogatemu zabroni (np.) wypić herbatkę?” Oto żart – świadomości prosperującej. Programuję siebie na bycie bogatą w każdej sytuacji. Wole być bogata niż wredna.
Drugi błąd w cytowanej wyżej negatywnej wypowiedzi, to stwierdzenie, że „mi z tym dobrze”, co wprowadza do podświadomości wzorzec, że bycie wrednym jest właściwe. Jeśli jest właściwe, to będzie zasilane, podobnie jak bogactwo w afirmacji: „Żyję w luksusie i czuję się z tym dobrze”. To nie tylko utrwalenie w sobie tej cechy. To także program, który będzie stawiał nam na drodze wyłącznie „wrednych” ludzi – szczególnie wtedy, kiedy będziemy modlić się o dobro, pomoc czy nagrodę. Jeśli „wredota” jest dobrem, to będziemy ją dostawać na okrągło. Bo dlaczego nie, skoro chcemy i lubimy.
Wszechświat to lustro. Niemądre panienki, które popisują się pozorną elokwencją, chciałyby być tymi jedynymi wrednymi, które kopią wszystkich dookoła i mają u swoich okrutnych stóp cały świat. Widzą siebie, jako zimne królowe, nierzadko z pejczem w dłoni, luksusowo ubrane, które nic od nikogo nie potrzebują. Nie rozumieją, że im bardziej są wredne, im bardziej w to wierzą, tym więcej wrednych ludzi pojawia się w ich rzeczywistości. I prędzej czy później to one upadną skopane przez kogoś. To one poczują na swoich plecach ten metaforyczny pejcz. To one doświadczą upokorzenia, którym chciałyby przysypać wszystkich swoich wrogów.
Trzeci element świadomości ubóstwa to stwierdzenie, że bycie miłym jest z gruntu fałszywe. A czy musi? I czy zawsze? Nie wiem, jak Wy, ale ja nie spotykam fałszywych ludzi nigdy i nigdzie. Może dlatego, że sama taka nie bywam. Jestem sobą, jestem szczera i wcale przy tym nie wchodzę w jakieś dziwne pojęcia. Gdybym jednak uznała, że bycie miłym to fałsz, to z pewnością wykreowałabym takie właśnie doświadczenie. Tylko po co? Czy nie lepiej przyjąć, że: „otaczają mnie cudowni i prawdziwi przyjaciele”? To my tworzymy swój świat i my swoimi myślami przyciągamy określonych ludzi.
Czwarty negatywny element tego krótkiego tekstu, to zrzucenie odpowiedzialności z siebie na innych. Stwierdzenie, że ktoś nas uczynił złym, jest kwintesencją ignorancji. To my i tylko my przyciągamy każde trudne doświadczenie do swojego życia. Możemy tupać i płakać, możemy bardzo się buntować, ale tego faktu nie zmienimy. Czasem mamy za sobą trudne dzieciństwo i okrutnego rodzica. Innym razem mamy za sobą toksyczny związek i nic nie zmieni naszej bolesnej przeszłości. Możemy jednak zmienić przyszłość, uzdrawiając wzorce, którymi stworzyliśmy te niechciane sytuacje. A wszystko po to, by nigdy więcej nie cierpieć. Jak to wygląda w praktyce pisałam wiele razy. Mówienie, że ktoś mnie zrobił wredną, to jak stwierdzenie, że premier Bangladeszu jest winny temu, że nie smakuje mi kanapka, którą sobie własnoręcznie przyrządziłam. I nie ma znaczenia tutaj geografia – równie winny jest Król Namibii.
Piątym elementem świadomości ubóstwa jest niejako podsumowanie wszystkiego, chociaż znalazłabym tu jeszcze i szósty i siódmy element, ale … już dość! Podsumowanie to oznacza, że jeśli ktoś świadomie mówi: wolę być wredna niż miła (nie ważne, czy fałszywie czy nie), to jednoznacznie opowiada się po stronie ciemności. To tak jakby powiedzieć: „wolę smród niż zapach”, „wolę zło niż dobro”. To też program, który w naszym życiu zadziała. Taka osoba jest potem wielce zdziwiona, że ludzie ją atakują, dokuczają jej, odrzucają ją, a szczęście nie chce sprzyjać. Bywa samotna, zdradzona, oszukana i wreszcie chora. Ma pretensje do całego świata, a przecież wszystko dzieje się zgodnie z jej „zamówieniem”.
Nasze słowa powinny być harmonijne z tym, czego pragniemy. Jeśli chcemy być naprawdę szczerze kochane, to należy mówić i pisać o miłości. Jeśli chcemy mieć przyjaciół, to warto dobrze mówić o ludziach. Wśród naszych znajomych jest mnóstwo przesympatycznych osób, na których można skupić uwagę, doceniając ich i wzmacniając wszystkie ich dobre cechy. Jeśli chcemy więcej dostatku, to warto mówić o bogactwie i opisywać swoje najpiękniejsze marzenia. Szkoda czasu i energii na pseudo humorystyczne popisy, które nikomu nic dobrego nie przynoszą.
