Od wieków ludzie szukają sposobów
na odkrycie tajników duszy drugiego człowieka. Wymyślili więc chiromancję
– czytanie z dłoni, psychofizjonomikę – czytanie z rysów twarzy, frenologię
– czytanie z kształtu głowy, numerologię, astrologię i inne techniki. Większość
z nich traktowana jest obecnie jako nienaukowe pomysły, a funkcję badania i
oceny ludzkiego wnętrza w całości przejęła psychologia.
Jedną z nielicznych metod, która
jest wykorzystywana w diagnozie psychologicznej jest grafologia, czyli umiejętność
analizy osobowości człowieka na podstawie charakteru jego pisma. Na to szczególne
podejście grafologia, a właściwie psychografologia, zasłużyła sobie dużym
podobieństwem do wielu testów projekcyjnych stosowanych z powodzeniem przez
psychologów. Na dobrą sprawę podstawowe zasady, na których opiera się
analiza pisma nie odbiegają wiele od podłoża takich badań, jak „Rysunek
drzewa” czy „Rysunek domu”. Tak zwana psychoprzestrzeń intersubiektywna
funkcjonuje we wszystkich testach, w mowie ciała, w wyglądzie, w wypowiedzi i
oczywiście również w piśmie.
Kiedy próbujemy zastanowić się,
jak stawiane przez nas litery pokazują nasze wnętrze, warto pomyśleć o próbce
pisma, jak o obrazie człowieka. Działa to nieco podobnie jak np. wygląd i
gest. Jeśli staniemy w ruchliwym punkcie miasta i zaczniemy obserwować
przechodzących ludzi, zauważymy z pewnością, że różnią się od siebie
tym, co mają na sobie i tym, jak się poruszają. Ktoś kroczy dumnie w
eleganckim garniturze, ktoś inny drepcze ubrany w całości na czarno, ktoś
biegnie pospiesznie w niedbałym sportowym odzieniu, ktoś inny człapie noga za
nogą w poplamionej i niemodnej sukience.
Podobne wrażenia odczujemy, kiedy
rozłożymy przed sobą kartki zapisane przez różne osoby. Jeden tekst wyda
nam się staranny, regularny, inny chaotyczny i rozedrgany, jeszcze inny puszy
się ozdobnymi, artystycznymi zawijaskami, kolejny jest drobny, nieczytelny,
jakby próbował chować się przed światem. I dokładnie tacy są ludzie, którzy
te kartki zapisali.
Osoba pisząca starannie, pismem
regularnym jest uporządkowana, etyczna, zdyscyplinowana. Pismo nieregularne,
rozchwiane świadczy o impulsywności, chwiejności, indywidualizmie i niechęci
do wszelkich norm i konwenansów. Jeśli tekst jest drobniutki, prawie
niewidoczny, to jego autor też nie chce być zauważany. To nieśmiała,
skromna, lękliwa osoba, która niechętnie się wychyla ze swojego kącika.
Jest wręcz przeciwnie, kiedy litery są ogromne i pełne rozmachu, wówczas możemy
być pewni, że ten kto je stawiał, to człowiek ambitny, śmiały,
autorytarny, czujący potrzebę zdobycia rozgłosu.
Idąc dalej tym torem, wyobraźmy
sobie teraz osobę, która ma w sobie pełno energii i chęci do działania. Bez
wątpienia jej ruchy są pełne dynamiki, a chód mocny i pospieszny. Kiedy
idzie, zapewne pochyla się lekko do przodu. Takie też będzie jej pismo: mocne
i lekko pochylone do przodu. Ludzie ciekawi życia, witalni i otwarci na nowości
z reguły pochylają pismo w prawo, jakby spieszyli się zobaczyć i przeżyć
jak najwięcej. Jeśli ponadto umieją cieszyć się życiem, jeśli umieją się
w tym pędzie zatrzymać i rozkoszować doświadczeniem, ich pismo stanie się
szerokie, soczyste, okrągłe, tak jakby literki zatrzymały się, zasiadły
przy suto zastawionym stole i napęczniały od spożytych pyszności. Istnieje
przekonanie, że ludzie otyli maja duże poczucie humoru i są zdecydowanie
pogodni. Taki też będzie właściciel „otyłych” literek.
Dla odmiany osoba ascetyczna,
zgorzkniała i ponura, jest z reguły bardzo szczupła i szara. Nie ma w jej
wyglądzie żadnych ozdobników, a jej ruchy są ostre nerwowe i kanciaste. Można
domniemywać, że i jej pismo będzie szare, ponure i kanciaste, a litery wąskie,
jakby bały się zająć na kartce więcej miejsca niż wypada. Przy czym pamiętajmy,
że wąskie pismo świadczy z reguły o dużej oszczędności, powściągliwości,
chłodzie, a nie o ilości centymetrów w talii. Podobnie jak pismo szerokie
niekoniecznie musi być pismem osoby otyłej, ale na pewno jego autor będzie
osobą pogodną i roześmianą.
To wszystko jest tylko maleńką próbką
tego, co można zobaczyć w piśmie człowieka. Analiza grafologiczna jest
bardzo obszerna i sięga najgłębszych tajników ludzkiej duszy. Dość
powiedzieć, że na podstawie pisma możemy określić przeszłość danej
osoby, jej upodobania seksualne, szczególne uzdolnienia, poziom wrażliwości,
stosunek do autorytetów, umiejętność pracy w zespole. Dzięki grafologii możemy
odkryć u badanego człowieka skłonność do nadużywania alkoholu, krętactwo,
„lepkie ręce”, tchórzostwo, chwiejność. Bez wątpienia to ważne
informacje, jeśli analizujemy pismo potencjalnego partnera na całe życie lub
ewentualnego pracownika na stanowisko kasjera w banku.
Tak czy owak psychografologia jest
znakomitą metodą diagnostyczną w psychologii, niezastąpioną w psychoterapii
i profesjonalnym doborze kadr. Dlatego też zdobywa coraz większe uznanie i każda
szanująca się firma konsultingowa korzysta z usług psychografologa, który
potrafi z dużą dokładnością określić, na ile osoba ubiegająca się o
przyjęcie na określone stanowisko, rzeczywiście spełni oczekiwania
zleceniodawcy.
Grafologii nie można nauczyć się z książki.
Aby zrozumieć tą ciekawą metodę należy poznać i przyswoić sobie
"klucz" do interpretacji charakteru pisma oraz wykonać szereg ćwiczeń
pod okiem doświadczonego instruktora. Weekendowe kursy są prowadzone we Wrocławiu,
Łodzi i innych miastach Polski.
KURSY
