FRAGMENT KSIĄŻKI 

Jako dziecko mieszkałam w domu otoczonym przez piękny park. Rosło w nim większość opisywanych przez mnie drzew, dlatego też mogłam poznać je dokładnie. Nie muszę nawet zamykać oczu, aby przywołać specyficzny dotyk kory każdego z nich, kształt liści czy zapach. Drzewa działały na wszystkie moje zmysły i odgrywały w moim dziecięcym świecie ważną rolę. Ulubionym miejscem zabawy była wiśnia. W jej konarach urządzałam sobie mieszkanko i pewnie dlatego zawsze byłam osobą pełną radości. Nigdy też nie miałam kłopotów ze swoją kobiecością. Bycie zmysłową kobietą to dla mnie stan naturalny, odkąd stałam się dorosła.

Modrzew zaglądał do moich okien i w czasie wiatru huśtał ciężkimi „smoczymi łapami”. Był trochę jak surowy rodzic, więc czasami – szczególnie w nocy – budził we mnie lęk. Dzisiaj wiem, że to właśnie nie pozwoliło mi nauczyć się spontanicznie doprowadzania do końca tego, co zaczynam. Rozgrzebuję i zostawiam, biorę się za coś innego. Trochę pewnie dlatego, że ze strachu przed nauczycielem, rzadko się do niego przytulałam. Może widziałam w nim dusze zmarłych gwałtownie ludzi?

W ogrodzie mojego dzieciństwa rosły dwa klony. Spędzałam przy nich mnóstwo czasu. Zapewne im zawdzięczam łatwość komunikacji, która towarzyszy mi całe życie. Orzech nakłonił mnie do asertywności oraz oswoił z tematem śmierci. Topole nauczyły wybaczania. Odrobiłam też lekcje jabłoni, jarzębiny, sosny i brzozy. Omijałam śliwę, choć nie była mi wroga, a po naukę chodziłam również do pobliskiego leszczynowego zagajnika. Pewnie dlatego nigdy nie miałam problemów z przyswajaniem wiedzy. Myślę, że gdyby w ogrodzie rosły jeszcze inne gatunki, moje życie byłoby prostsze. Nie martwię się tym. Życie powinno być przecież twórcze, a nie  wygodne.

Szczególnym drzewem była dla mnie akacja (robinia). Odbierałam ją magicznie i to od niej nauczyłam się komunikacji z drzewem. Nie wyobrażajmy sobie takiej rozmowy, jako wymiany myśli, o nie! To coś bardziej telepatycznego i uczuciowego. To jak przekazywanie pewnego stanu. Już jako dorosła kobieta, kiedy nauczyłam się pracy z energiami i odczuwania pozazmysłowego, w czasie spaceru rozmawiałam z grabami, rosnącymi w pobliżu mojego domu. Starałam się przekazywać im swoje jak najlepsze uczucia, po czym nastawiałam się na odbiór. W cichym szumie liści przypływała do mnie pewna piękna energia. To jak uświadomienie sobie określonego uczucia. Delikatnego, ale jednocześnie bardzo jednoznacznego. Wierzę, że każdy może tego doświadczyć, jeśli tylko trochę poćwiczy. Stany medytacyjne będą w tym bardzo pomocne, ale nie są wcale niezbędne.

Telepatyczny kontakt z drzewami jest dla mnie zupełnie prosty, kiedy jestem sama i nikt mi nie przeszkadza. Nie muszę nawet zamykać oczu. Po prostu wyciszam się i “mówię w myślach” do drzewa. To akurat łatwe. Trudniejsze jest nastawienie się na odbiór. Ale i tego można się nauczyć. Jak to wygląda, pokażę na przykładzie.

Któregoś pogodnego, letniego dnia, odpoczywałam na leżaku w lasku, w którym rozbiliśmy namiot. Schowałam się przed upałem w cieniu pięknych sosen i rozmawiałam sobie z nimi. Najczęściej przekazuję im moje ciepłe uczucia. Tym razem zapytałam, co one chciałyby mi powiedzieć. Zamknęłam oczy i wyciszyłam całkowicie umysł. Pod powiekami pojawiło się zachmurzone niebo i błyskawice. Burza. Zdziwiona podniosłam powieki. Jaka burza? Niebo bez jednej chmurki! Doszłam do wniosku, że coś źle zrozumiałam, ale jednocześnie energetycznie odbierałam potwierdzenie ze strony drzew: “mylisz się, będzie burza”. I tu powinnam jeszcze dodać: życzliwy uśmiech. Wiem, że trudno zobaczyć, jak drzewo się uśmiecha, ale zapewniam – jest to możliwe. Cokolwiek to jest, znaczy to samo, co ludzki ciepły gest. Trzy godziny później zachmurzyło się, dosłownie w ciągu kilku minut i rozpętała się silna burza. Drzewa wiedziały o tym wcześniej.

W tej samej miejscowości mam swoją ulubioną aleję brzóz i ukochane zagajniki z akacjami, jarzębinami i paroma pięknymi dębami. Zdarzyło się kilka lat temu, że trafiłam do fatalnego ośrodka, w którym ktoś bawił się negatywnymi energiami. Czułam się bardzo źle i jednocześnie z każdą chwilą coraz bardziej traciłam siły. Wyszłam na spacer pełna bardzo smutnych myśli, które – dzisiaj to wiem – były efektem energetycznej manipulacji, przed którą w żaden sposób się nie zabezpieczyłam. Niemal płacząc, przebiegłam wśród drzew, żadnego nie dotykając. A pewnie wystarczyłoby, abym przytuliła się do któregoś i od razu poczułabym się lepiej. Przyznaję: nie zrobiłam wtedy nic, aby podnieść energię, jakbym pogodziła się całkiem z tym, co się ze mną dzieje.

I kiedy tak maszerowałam w nieuzasadnionej rozpaczy, nagle dostałam w głowę… żołędziem. Zatrzymałam się i podniosłam wzrok, ale nie zobaczyłam nad sobą winnego. Rosły tu wyłącznie graby i brzozy. Rozejrzałam się niezmiernie zdziwiona: “skąd ten żołądź?” Dopiero po dłuższej chwili zobaczyłam, że kilka metrów za mną pysznił się piękny i silny, niemłody już dąb. Kiedy spojrzałam na niego, miałam wrażenie, że puścił do mnie oko. To telepatyczne odczucie oczywiście – drzewa nie mają oczu, ale umieją puścić oczko, śmiać się, uśmiechać i nawet rechotać. Ta sytuacja tak mnie rozbawiła, że obudziłam się z negatywnego letargu. Przestałam nakręcać się smutnymi myślami. Uświadomiłam sobie, że nic złego się nie dzieje. Nie mam żadnego problemu, jestem zdrowa, świeci słońce, a cała moja chandra jest wyłącznie efektem energetycznego ataku. Wróciłam do dębu i przytuliłam się do niego z podziękowaniem za uzdrowienie. W otoczeniu pięknych drzew szybko odzyskałam normalną energię…